Jak wiadomo, lakier jest \ niezwykle istotnym elementem gitarowej układanki – dlatego przez lata przetestowaliśmy różne rodzaje wykończeń – i bazując na ponad dekadzie doświadczenia wypracowaliśmy naszą unikalną recepturę, opartą na rozwiązaniach Fendera z przełomu lat 60-70tych – z tą różnicą, że nasz lakier jest jeszcze cieńszy.

Używamy cienkiego, ale twardego sealera, którego zadaniem jest zalanie porów drewna oraz wygładzenie powierzchni (oprócz tego, cienka warstwa twardego podkładu wyciąga z gitary całe pasmo z dużą ilością góry). Na to kładziemy cieniutką warstwę nitro, które oczywiście nadaje kolor – i przy okazji wygładza ostrość górnego pasma.

Dziś, większość producentów wykańcza gitary w poliuretanie i poliestrze. Lakiery te cechuje duża odporność na uszkodzenia mechaniczne, a także rysy, chemikalia czy promienie UV i pod tym względem jest to zdecydowanie lepsza opcja niż nitro, choć wygląda nieorganicznie i plastikowo. Poza aspektem wizualnym, istotną wadą nowoczesnego wykończenia jest jego grubość, która potrafi dodać gitarze więcej masy, niż się przeważnie wydaje. W dzisiejszych czasach bowiem grubość lakieru niekiedy przekracza 1mm, a należy jeszcze doliczyć o wiele grubszą warstwę nowoczesnego podkładu!

Czemu w takim razie używamy lakieru nitro – technologii tak starej, że można ją nazwać antykiem, a do tego wymagającej dużo większego nakładu pracy i czasu? Otóż nitro ma zupełnie inne walory estetyczne – nie wylewa się w taką „szklankę”, za to wygląda bardziej organicznie. Jako, że jest to lakier jednoskładnikowy (utwardzający się poprzez odparowywanie rozpuszczalnika, bez innych dodatków), to ma znacznie niższą odporność na chemikalia i uszkodzenia. Te pozorne minusy są dla nas wybitnie korzystne – albowiem nam zależy na vintage’owym wyglądzie i autentycznym postarzeniu, a także – czy raczej przede wszystkim – na brzmieniu! Ale…